Ο μύθος της Φυλλίδας (Φυλλίς)

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία ο Δημοφών γιος του βασιλιά Θησέα καθώς επέστρεφε με το καράβι του στην Αθήνα μετά την λήξη του τρωικού πολέμου, λόγω θαλασσοταραχής βρέθηκε στους Βισάλτες.

Εκεί συνάντησε την όμορφη πριγκίπισσα Φυλλίδα, κόρη του βασιλιά Σίθωνα.
Οι νέοι ερωτεύτηκαν και ο βασιλιάς Σίθωνας του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και τη Φυλλίδα για γυναίκα του.
Ωστόσο ο Δημοφών έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα και αφού της ορκίστηκε πως θα γύριζε γρήγορα κοντά της, αυτή τον ξεπροβόδισε στις Εννέα Οδούς (την μεταγενέστερη Αμφίπολη).
Ο Δημοφών αφού έφτασε στην Αθήνα και μη μπορώντας μακριά της, ξεκίνησε μες  το χειμώνα το ταξίδι της επιστροφής. Καθυστερούσε όμως να γυρίσει και η Φυλλίδα μαράζωνε μέρα με την μέρα. Έτσι οι θεοί για να μην υποφέρει άλλο την μεταμόρφωσαν σε Αμυγδαλιά.

Φτάνοντας στο σημείο του αποχαιρετισμού τους αντίκρισε ένα ξεραμένο ψηλό δέντρο χωρίς φύλλα και καρπούς. Γεμάτος τύψεις και με δάκρυα στα μάτια κατάλαβε τι είχε συμβεί, αγκάλιασε τον ξερό κορμό και τότε η αμυγδαλιά ζωντάνεψε και άνθισε.

Από τότε όπως μαρτυρεί και ο Ηρόδοτος το τμήμα μεταξύ του όρους Παγγαίου και των ποταμών Αγγίτη και Στρυμόνα ονομαζόταν «Φυλλίς».

«Η δε γη αύτη η περί το Παγγαίον όρος καλείται Φυλλίς, κατατείνουσα τα μεν προς εσπέρην επί ποταμόν Αγγίτην εκδίδοντα εις τον Στρυμόνα, τα δε προς μεσημβρίην τείνουσα ες αυτόν τον Στρυμόνα».

Αν και υπάρχουν αρκετές παραλλαγές του μύθου, η Φυλλίδα και η αμυγδαλιά μέσα από αυτόν έγιναν σύμβολο ελπίδας και αναγέννησης.

H Φυλλίδα μετέπειτα αποτέλεσε επαρχία του Νομού Σερρών. Βρισκόταν στο ανατολικό άκρο του Νομού, ανάμεσα στο Μενοίκιο και το Παγγαίο όρος με Πρωτεύουσα τη Νέα Ζίχνη.